Wim overwon de Inferno Triatlon in Zwitserland

Wim De Keulenaer gaat voortaan door het leven als Wimferno. Hij deed in Zwitserland mee aan de zware Inferno Triatlon. Wat dat precies inhoudt en hoe hij zichzelf een paar keer tegen kwam op weg naar de finish, beschrijft hij hieronder zelf.

Mijn sportief doel van dit jaar was de Inferno Triatlon in Zwitserland. 3,1 km zwemmen, 97 km fietsen, 35 km MTB en 25 km lopen. Start in Thun op 500m hoogte met aankomst op de Schilthorn 3000m, 5500 hoogtemeters in totaal. Vier disciplines op verschillende locaties betekent ook drie wisselzones die ver uit elkaar liggen. Op vrijdag was het dus eerst de koersfiets gaan plaatsen in Oberhofen, dan de MTB in Grindelwald en de loopschoenen in Stechelberg. Met tubes en tubeless banden moest ik zorgen voor een pomp want ik wou mijn banden niet hard zetten om daarna nog heel de namiddag in de brandende zon te laten staan.  Om dezelfde reden koos ik ervoor om mijn drinkbussen leeg op mijn fietsen te zetten. De avond voor de wedstrijd zijn we naar de start gereden om er in onze mini van te slapen. Het was zeer raar dat daar nog niets aangaf dat er 7 uur later een triatlon zou starten. Maar bij het opstaan hingen er overal borden en linten en was er de wedstrijddrukte.

Zwemmen!

Het was starten van op een kiezelstrand met een watertemperatuur van 17°C. Je kon inzwemmen in het lokale zwembad maar ik koos ervoor dit niet te doen en mij op het strand wat op te warmen. Met ongeveer 180 individuele atleten en ongeveer 50 ploegen was er nog veel plaats en ik heb mij dan maar vooraan gezet. Het bleef lang ondiep waardoor ik samen met verschillende andere atleten een heel stuk in het water gestapt ben. Eenmaal het dieper werd, was het water zeer ruig en kreeg ik moeilijkheden met ademen in het water. Op een gegeven moment dacht ik zelfs te moeten stoppen maar gelukkig werd het water dan rustiger en vond ik mijn ritme. Een hele tijd in een groepje kunnen zwemmen maar het begon beter en beter te gaan en dan ben ik er van weggezwommen. Na 58 minuten ben ik als 33ste uit het water gekomen.

Klimmen en genieten

Gelukkig stond Leen met de pomp aan de wisselzone, banden oppompen, drinkbus vullen, schoenen aan en hop de fiets op. Snel iets in de mond gestopt want na 1 km was daar de eerste helling al. Ze vlogen mij langs alle kanten voorbij maar het was nog lang en ik heb rustig mijn tempo gezocht. De benen voelden wat stram en verzuurd aan, dus niets forceren. Ik probeerde me zo goed mogelijk te verzorgen door regelmatig te eten en te drinken. Het weer was ideaal, niet te koud maar ook niet te warm. Na de eerst klim was het 35 km licht golvend langs het meer van Brienz. De mannen met de tijdritfietsen kwamen voorbij gezoefd maar ik begon ook al enkelen op te rapen die mij in de eerste klim hadden gepasseerd. In Meiringen kwamen we aan de eerste grote uitdaging, 18 km klimmen met 1300 hoogtemeters. Continu 10 tot 12% en stukken van 18%. De benen voelden een stuk beter en ik kwam beter en beter in mijn ritme. Mijn 34/30 was wat te groot voor de echt steile stukken maar dan liep ik op de trappers.  Het was ook goed om eventjes andere spieren te gebruiken. Onze voorzitter had ook de raad gegeven ervan te genieten. Met zicht op de Eiger, Monch en Jungfrau heb ik dan ook de tijd genomen om van deze prachtige bergen met hun gletsjers te bewonderen. Als 68ste ben ik na 4u31 aangekomen in Grindelwald. Wisselen van schoenen, drinkbus vuilen, sanitaire stop en hop de MTB op.

Berggeit op de mtb

1000 hoogtemeters op 10 km. De laatste in het grind met korte hellingen waarvoor ik helemaal voorover gebogen moest fietsen om mijn voorwiel op de grond te houden. Voor mij stapten ze af op deze stroken maar ik maakte er een punt van te blijven fietsen. In de afdaling had ik 1 stuk niet verkend. Juist stukken door bos met hoge boomwortels. Ik had beloofd voorzichtig te zijn en ben deze stukken dan ook te voet naar beneden gestapt. De “Fully’s” kwamen mij voorbij gevlogen maar met een hardtail en vaste voorvork leek mij dat toch geen goed idee. Na het mountainbiken was ik nog steeds 68^ste, 5^de in mijn categorie. Ik voelde mij nog prima en ben vol goede moed beginnen te lopen.

Ademnood

De eerste 5 km waren licht naar beneden en vrij snel liep ik een concurrent voorbij. Vierde. Het gaf me moed maar de hele steile stukken kwamen in de laatste 7,5km, dus blijven doseren. Toen het bergop ging, ben ik beginnen te wandelen. Verschillende deelnemers kwamen mij voorbij maar als het steiler werd en zij ook begonnen te wandelen, haalde ik ze terug in. Na 15 km werd het weer wat vlakker en ben ik ook opnieuw beginnen te lopen. Het ging goed en ik raapte er nog enkele op. De Isostar-repen kreeg ik niet meer door mijn keel en ik schakelde over op de Isostar-gellen.

Bij de tweede gel liep het mis, de gel irriteerde mijn keel zo hard dat ik niet meer kon ademen zonder te kokhalzen. Ik moest stoppen en zeer voorzichtig lucht happen. Ik was niet ver meer van Murren waar Leen was. Ik ben dan zo rustig mogelijk naar daar gestapt. In het dorp moest er een lus gelopen worden en dan hadden ze tijd om voor een puffer te zorgen om mijn keel te kalmeren. Dat lukte maar half en door deze heisa heb ik daar onvoldoende gegeten. De steilste stukken kwamen er nu aan maar ook de bevoorradingen waren niet meer zo goed. Ik kon enkel nog een stukje banaan en kleine stukjes bruin brood eten, Cola, water of bouillon drinken. Ik heb mij dan gefocust op het behalen van de eindmeet en niet meer gelopen op de vlakkere stukken. Het werd ook kouder, gelukkig stond mijn broer langs het parcours en heb ik zijn vest kunnen aandoen. We zijn dan samen naar finish gestapt om daar als 75ste te eindigen in 12u32. 6de in mijn categorie.

Conclusie

Spijtig van de problemen met de keel, zeker als ik de uitslag nu bekijk want ik had nog wat plaatsen kunnen opschuiven. Ook spijtig dat ze de leeftijdgrens drie jaar verlaagd hadden dit jaar want die voor mij waren allemaal meer dan 3 jaar jonger. Maar niet getreurd, ik mag fier zijn met het volbrengen van deze wedstrijd in één van de mooiste streken van Zwitserland. Ik kreeg zelfs tranen in de ogen van de ontvangst, bovenop de berg, van de mensen die me graag zien en die me geholpen hebben deze wedstrijd tot een goed einde te brengen.

@Ward, ik denk dat ik mijn naam nu verdiend heb,

Wimferno