Ward ontbindt zijn duivels in de Hel

We hebben al een paar beren in onze club rondlopen die de Hel van Kasterlee tot een goed einde brachten. In dat rijtje staat nu ook Ward Goethals die in echte helse omstandigheden de koningin der winterduatlons overwon.

De hel van Kasterlee. Dat is 15km lopen, 117km MTB en nog eens 30 km lopen. Maar het zijn de omstandigheden die het extra zwaar maken. Dit is Ward zijn verslag. 

Nieuw speelgoed

Na de winter vorig jaar was het duidelijk dat ik nood had aan een nieuwe mountainbike. Ik wilde hier echter niet veel geld aan besteden, want MTB is niet direct mijn favoriete discipline gezien het vele kuiswerk en onderhoud achteraf. Ik was dus eigenlijk helemaal niet van plan snel een nieuwe aan te schaffen. Thuis had ik gezegd: als ik ooit een nieuwe MTB koop, schrijf ik mij in voor de Hel van Kasterlee, dat moet ik ooit eens gedaan hebben. Toeval of niet, de week erna had ik met de volle toestemming van mijn vrouwtje een quasi nieuwe MTB in mijn bezit, en het was een koopje!

Vroeg volzet

En nog een week later was ik ingeschreven voor de Hel. Als laatste dan nog wel, ik was de 400^ste deelnemer. Het was eind mei en deze wedstrijd was al volzet! In volle voorbereiding op de Ironman van Klagenfurt was dit een makkie, gewoon op een paar knoppen drukken en ik was ingeschreven…

Halverwege oktober ben ik voor het eerst op mijn Canyon gesprongen, en het werd inderdaad snel duidelijk dat dit toch een groot verschil was met zijn voorganger. Het ging vooruit! Ik wist dat een tweetal maanden voorbereiding misschien wel wat weinig zou zijn, maar met een stevige basisconditie zag ik mij dit wel te doen.

Tegenslagen

Maar het werd mij na een paar weken al duidelijk dat het niet zo evident zou worden. Ik had al een hele tijd last van de onderrug en in tegenstelling tot de vorige jaren, ging dit deze keer niet weg. Wat slijtage, meerdere ontstekingen en een koppige piriformis spier zorgden ervoor dat ik nooit pijnvrij kon lopen. Af en toe kon ik zelfs gewoon niet lopen. Ik was dus sowieso verplicht dit tot een minimum te beperken.

Ook de motivatie om lange duurritten te doen op de MTB was soms ver te zoeken. Gelukkig was er nonkeltje (Gino), die mij elke week vergezelde op meerdere mooie VTT’s. Zo had ik toch een 5-tal keer rond de 100 km op de teller. In koppeltrainingen had ik helemaal geen zin. Hmmm, had het wel zin op die manier?

Test in Damme

Een drietal weken voor de Hel deed ik samen met nonkel de duatlon van Damme mee. Zalig om een volledige wedstrijd in duo af te leggen met mijnen copain. Knallen op de fiets, maar rustig lopen. Om eerlijk te zijn, wegens de sputterende carrosserie zou er in het lopen zelfs niet meer in gezeten hebben. Dat beloofde voor de Hel, daar moest er meer dan dubbel zoveel gelopen worden.

Ik heb getwijfeld tot een paar dagen voor de wedstrijd, maar na een bezoek aan de dokter en osteopaat toch beslist om te starten. Na enkele dagen ontstekingsremmers te nemen had ik toch de hoop op zijn minst om het fietsen te ‘overleven’. Gelukkig vond ik met Bavo last minute nog een begeleider op de fiets voor de laatste 30 km lopen, maar hij had mij wel duidelijk gemaakt dat hij enkel meeging als ik de laatste run effectief nog zou starten…

Showtime

De dag zelf dan. Ik had al van velen gehoord dat de weersomstandigheden werkelijk allesbepalend waren om er al dan niet een effectieve hel van te maken. Het had de hele nacht geregend en net voor de start gingen de hemelsluizen nog eens helemaal open. Het begon door te dringen dat het wel eens lekker vettig zou kunnen liggen op de fiets. Tijdens het eerste lopen kwam ik al snel in het gezelschap van een jonge kerel uit de buurt. Die wist mij te zeggen dat het er gisteren perfect bij lag, en dat hij niet dacht dat het veel slechter zou geworden zijn. Ik vond het loopparcours er nochtans ook al niet echt goed bij liggen. Na 1u10 min zat het eerste lopen er al op: ik had mijn rug haast niet gevoeld en had er een nieuwe maat bij. Leuk om een wedstrijd zo rustig aan te pakken!

Om ter vettigst

Op de MTB had ik mij voorgenomen om alles ook rustig aan te pakken, met de gedachte dat ik dan misschien wel een kans had om nog ver te geraken in het lopen. Maar van zodra ik voor de eerste maal het bos indook wist ik meteen hoe laat het was. Mijn loopkameraad was duidelijk geen kenner van de Kastelse ondergrond. Zo een parcours had ik in geen jaar meer gereden. Vettig is in dit geval een zwaar understatement. Maïsvelden, zware modderstroken, technische passages, klimmetjes die nog werden bemoeilijkt door ferm uit-stekende boomwortels: dit parcours verveelt werkelijk geen seconde.

Jammer genoeg kon ik al na 10 km niet meer opschakelen. Dit zorgde ervoor dat ik mij op de snellere stukken moest doodtrappen om nog een goede 20 km/u te halen. En zo nog 110 km. In het begin frustreerde het mij wel en overwoog ik even te stoppen, maar ik kon dit al snel een plaats geven. Af en toe stopte ik eens om handmatig de ketting een paar tanden groter te leggen, maar dit bracht ook geen soelaas.

Slagveld

Na elke ronde nam ik uitgebreid de tijd om aan de bevoorrading voldoende koolhydraatjes op te nemen, en mij ook wel eens te vergewissen van de situatie. Wat een slagveld was dit, eigenlijk gewoon pure waanzin. Iedereen onherkenbaar, materiaalpech, valpartijen, heel veel opgaves. En ik zag aan bepaalde grimassen dat er hier seffes nog een paar een ferme tik van de hamer zouden krijgen.

Ik voelde mij de hele tijd goed en begon het leuker en leuker te vinden. De frustraties van in het begin maakten plaats voor een grote glimlach op mijn roetpietbakkes. Zelfs een valpartij in een afdaling en de stortregen tijdens de laatste ronde deerden mij niet. Het parcours was dan werkelijk nog nauwelijks berijdbaar, mijn ogen plakten dicht van de modder en mijn handen waren bijna verkleumd. Maar veel belangrijker: mijn rug hield zich sterk! De ontstekingsremmer halverwege het fietsen had zijn werk voortreffelijk gedaan. Na 6 u 20 min op de fiets (nooit gedacht dat ik ooit zolang op een MTB zou zitten!!!) kwam ik de wisselzone binnen samen met Bavo, die mij vanaf nu mocht bijstaan. In de wisselzone is dit al geen overbodige luxe, want anders had ik mijn verse kousen nooit aangekregen denk ik. Speciaal nog een warme vest aangetrokken, want mijn lichaamstemperatuur was op het randje. Ik heb nog nooit gelopen met zoveel lagen aan, maar dit was achteraf gezien de beste beslissing die ik kon nemen. Voila, nog 30 km lopen en we zijn er…

De finale

De benen voelden nog vrij fris, maar aangezien ik al in geen maanden meer sneller dan 12 km/u heb gelopen, was dit het tempo waaraan ik van start ging. De eerste kilometers op de baan gingen vrij vlot. Vanaf dat we in het bos kwamen, ging het tempo automatisch wat naar beneden. De daaropvolgende kasseistrook van zowat 1,5 km was ook niet bevorderlijk. Dit zorgde er voor dat ik na een 8-tal kilometer begon te voelen dat mijn benen deze belasting niet meer gewoon waren. Ai, hopelijk krijg ik ze nog een dikke 20 km omhoog.

Gelukkig was er Bavo die mij bij de les hield en voor de nodige afleiding zorgde. Gelletje, wat sportdrank, water,… Ferm gemakkelijk als je daar allemaal zelf niet voor moet zorgen. Na de eerste ronde van 15 km al lopend een lekkere reep chocolade en een meli koek gegeten, man deed dat deugd! Ik voelde mij echt goed en vond het de max om in het donker te lopen. Want op 2 kilometer na was alles gewoon pikdonker. Zonder begeleider met een goed licht was het gevaarlijk met al die putten en plassen. Het tempo zakte hierdoor wel iets, maar dit gevoel is met niets te vergelijken. Voor mij, achter mij: overal lichtjes. En als je zelf niet wordt voorbijgestoken en enkel lijken opraapt, is dit puur genieten. En zeker in het bijzijn van Bavo, mister Packman himself.

Zelfs een plensbui erbovenop kon de pret niet bederven: dit was gewoon de max! In de laatste kilometer ging Bavo met de fiets nog eens overkop en was de dag volledig geslaagd: eindigen met zo een fantastisch beeld, dat zal ik niet snel vergeten ?! Na 10 u 22 min kwam ik over de streep met een geweldig gevoel. Ik heb mij nog nooit zo fris gevoeld na een wedstrijd van dit kaliber. Ik deed er gewoon langer over dan een Ironman, dat had ik nu ook niet bepaald voor ogen toen ik mij inschreef?

Nabeschouwing

Ik had nooit durven dromen dat ik op deze manier over de streep zou kunnen lopen. Finishen leek mij gezien de omstandigheden sowieso al heel moeilijk, maar op deze manier… En dan nog wel in een volgens de winnaar memorabele editie, de zwaarste ooit. Ik ben ervan overtuigd dat ik deze wedstrijd in vorm en zonder materiaalpech nog een pak sneller kan afwerken, maar dan zou ik mij nooit zo goed gevoeld hebben. Vandaag heb ik eindelijk nog eens goed kunnen beseffen wat een luxe het is van zoiets te kunnen doen, want velen kunnen hier wegens allerhande chronische blessures alleen maar van dromen.

Op zo een speelse manier een hele dag kunnen sporten, dit was echt genieten! Het contrast met een Ironman kan niet groter zijn, want daar wil ik altijd maximaal presteren en heb ik nog maar zelden kunnen genieten tijdens de afsluitende marathon. Toch hoop ik in juli in Bolton nog éénmaal het onderste uit de kan te halen. Als mijn rug het toelaat tenminste. Want zoals ik de laatste maanden heb gesukkeld, wil ik niet verder doen. Een scan zal binnenkort misschien uitwijzen hoe het nu verder moet/kan bij het lopen. Vandaar dat er vandaag vooral een gevoel van dankbaarheid overheerste!

In deze prachtige wedstrijd zat werkelijk alles waardoor ik zo van duursport hou. Misschien vreemd om te zeggen na zo een wedstrijd, maar mijn batterijen zijn terug opgeladen!! De spieren daarentegen zullen wel nog even tijd nodig hebben om te herstellen ?

Muchas gracias voor de begeleiding Bavon!!

groeten, Ward