Staying alive in Ironman Thun

Ironman Thun in Zwitserland. Een van de mooiste landschappen in Europa om je aan de lange afstand te wagen. Er stonden twee MTVers aan de start. Kevin Pots moest bevangen door de hitte helaas opgeven. Seppe Lanckriet finishte wel. Dit is zijn verslag.

2023 het jaar waarin MTV enkele Ironman atleten rijker is geworden. Wil ik eerst en vooral starten met enorm veel respect te betuigen en petje af te doen voor Ben, Janez en Arjen die vanaf heden allemaal IRONMAN-atleten zijn. Proficiat mannen, zeer knappe prestaties één voor één.

Na Bolton 2022 waar ik mijn eerste Ironman afwerkte, was de honger naar een tweede groot. Ik verteerde de lange afstand bijzonder goed en had de smaak echt wel te pakken. Bij thuiskomst toen, begon ik al snel de opties voor 2023 naast elkaar te leggen. Na een selectie te hebben gemaakt, besloot ik uiteindelijk om mijn volgende Ironman-avontuur in Zwitserland, meebepaald Thun af te werken. Tweede mooiste zwemparcours, mooiste fietsparcours, redelijk wat hoogtemeters in het fietsen en vlak in het lopen, dat klonk als muziek in de oren. Daar zat ik dan aan mijn bureau met de bevestigingsmail van de inschrijving. No way back!

Voorbereiding

Dat mijn voorbereiding opnieuw niet van een leien dakje zou lopen omwille van werkomstandigheden werd al snel duidelijk. Grote drukte, vele fysieke lange dagen, weekendwerk en onvoorspelbare uren/werkdagen vormden vaak een moeilijke puzzel. Rust was vaak belangrijker dan het lichaam nog meer te gaan uitputten. Maar moeilijk gaat ook.

Zwemtrainingen afwerken was bijna onmogelijk afgelopen jaar. Daarom besloot ik in Beernem en Berlare toch 2x een 1/4 afstand te doen om het water even gevoeld te hebben. Het was heet tijdens deze wedstrijden, waardoor zwemmen zonder wetsuit een feit werd. Dju, geen enkele zwemtraining met wetsuit dit jaar, als dat maar goedkwam op mijn zwakste onderdeel.

Fietstrainingen konden af en toe worden ingepland. Nooit superlange ritten maar het gevoel op de fiets was telkens goed en gaf vertrouwen. Looptrainingen gingen makkelijker en werden het vaakste afgewerkt, ook daar zat het vertrouwen zeker goed.

Gelukkig word ik via leadlife, waar ik aan de slag ben als performance expert goed opgevolgd op vlak van voeding, slaap en fysische checkups. Zo kon ik het lichaam zo optimaal mogelijk houden zonder veel te trainen. Mijn laatste maximale inspanningstest eind mei gaf me wel een enorme boost.. Een VO2max waarde van 69. Eerlijk, het gaf een kick en vol goede moed kon ik de laatste maand toeleven richting Ironman Thun.

Beautiful Switzerland

Op woensdag 5 juli vertrek ik samen met vriendin Britt richting Zwitserland. Deze keer alleen, zonder teamies of T2 die me overladen met tips & tricks. Maar hey, vorig jaar had ik goed gestolen met de ogen en mijn middellange termijn geheugen had alles van Bolton goed opgeslagen. Aangekomen in Thun was meteen duidelijk dat de Ironman zou afgewerkt worden in een PRACHTIG decor. Prachtig blauw water, perfect bollende wegen en heel veel variatie in het loopparcours.

Op donderdag verkende ik de fietslus van 90 kilometer en werd verbluft door de adembenemende vergezichten en landschappen. Een parcours op mijn lijf geschreven. In het eerste deel kortere klimmen en iets steiler. Het tweede deel langere klimmen en schitterende afdalingen met af en toe technische stukken. Rond de middag bolde ik rustig binnen in het hotel in Spiez. Volgende opdracht: eten, rusten en richting registratie.

Wat opviel, was de stijging van de temperatuur, volle zon en weinig wind. Je merkte dat heel wat atleten nerveus begonnen te worden en zoveel mogelijk informatie aan het verzamelen waren over de weersvoorspellingen op wedstrijddag. Gues what??? Die voorspellingen kwamen toch hard binnen … 35° en zuiderwind. Bij heel wat atleten zag je de moed in de schoenen zakken. Ik bleef er rustig onder en vond het eerlijk gezegd niet erg dat het zo warm zou worden. Een uitputtingsslag: daar hou ik wel van. En na de wind en regen van vorig jaar in Bolton kon dit er ook wel bij.

Op vrijdag sloeg ik de officiële zwemtraining net als vorig jaar over. Een bewuste keuze om de moraal hoog te houden en zonder minder goed gevoel aan het zwemmen te moeten beginnen op zondag. Het water was langs de andere kant zeer uitnodigend: biljartvlak en bij deze warme temperaturen geen overbodige luxe om een duik te nemen. Het loslopen sloeg ik ook over en werd vervangen door een mooie wandeling in en rond het centrum van Spiez. Door de temperaturen die reeds vroeg de hoogte werden ingejaagd, leek me ook dit een verstandige keuze.

Zaterdag startte met een klein stresske, mijn voorband loste iets te snel naar mijn zin. Een wielwissel was echt wel aan de orde om risico’s op pech te minimaliseren. Ik wisselde mijn wiel maar dan begonnen de remmen moeilijk te doen. Dju, mijn geduld werd hier wel serieus op de proef gesteld! Aangekomen op de evensite, snel naar de bike dokter waar ik meteen en vakkundig werd geholpen daar een jonge kerel. “Thanks a lot mate” waarop de behulpzame Zwitser antwoordde “My pleasure mate, goodluck tomorrow en keep ya head cool.”

De fiets werd opgesteld, transitionbags hingen op hun plaats. De stress die sinds deze morgen door het lijf werd gejaagd, viel als een blok van mijn schouders. Terugdenkend aan de woorden van de bike dokter, ik hield het hoofd koel en de focus nam opnieuw de bovenhand.

D-Day

Zondagmorgen, 3u00. Na een goede nacht gierde de adrenaline door het lijf. Dit was de dag waarnaar ik opnieuw zolang had uitgekeken. Vandaag was de dag dat ik mijn tweede Ironman zou afwerken en niks of niemand zou me hierin tegenhouden.

Bij aankomst aan het meer van Thun werd al snel duidelijk waarom men de naam Thunersee gaf aan dit meer. Het biljartvlakke meer was veranderd in een wildere watermassa. Toch even schrikken met in het achterhoofd de volle 2 zwemtrainingen richting deze Ironman. Het moment was aangebroken, ik dook het water in en vertrok met een klein hartje aan de 3,8 kilometer zwemmen. Even acclimatiseren aan het 18,7° warme water. Alhoewem, warm, ’t is maar hoe je het bekijkt, natuurlijk. En proberen een goed ritme te vinden. Het eerste stuk werkte ik voor mijn kunnen bijzonder vlot af. Het tweede deel was andere koek. Onderstroom. Fucking hell! Alsof het nog niet genoeg was met wat golfslag voelde ik de onderstroom zijn werk doen. Doorbijten Lanckriet, doorbijten! Na 1u40 bereikte ik eindelijk de swim exit. Heerlijk gevoel, het zwemmen overleefd, nu rustig wisselend en helemaal klaar om 180 kilometer die stalen ros (Aleja carbon) te bedwingen.

2 lussen van 90 kilometer met 2400 hoogtemeters. Letterlijk een godsgeschenk. Ik voelde me sterk en op de klimmen werd een vlotte cadans behouden. Van atleet naar atleet toerijden, het geeft een bepaalde kick. De afdalingen berekend naar beneden knallen en een ware inhaalrace was begonnen. Voldoende drinken, voldoende eten en voldoende afkoelen waren noodzakelijk en geen overbodige luxe om de hitte te lijf te gaan. Ik bleef een mooi tempo behouden maar voelde mezelf niet opblazen. Ik moest iets overhouden voor die marathon. Het fietsen was genieten: van de adrenaline, het goede gevoel en de omgeving. Met een goed gevoel dook ik de wisselzone in, de benen waren nog oké en het lichaam vertoonde geen kwaaltjes.

Marathon

Een marathon aanvatten in 35 graden, ik voelde meteen dat de vooropgestelde targets in het lopen heel moeilijk zouden worden. Ik schroefde het ritme wat terug, paste de cadans wat aan en daar gingen we dan. Voor een stevige tocht van 42,195 kilometer. De eerste 2 uur voelden nog vrij oké aan maar vanaf het 3de uur werd het lastig … Lastig is zwak uitgedrukt, werd het moordend? Ik zag mensen overgeven, mensen in elkaar zakken … En dan begint het mentale spelletje.. Wat als dit me ook overkomt, wil ik het zover laten komen? Even de negatieve gedachten aan de kant en denken aan de wijze woorden van Maarten Van Coillie (Q-Music presentator die ik enkele maanden geleden mocht laten afzien tijdens een inspanningstest). “Aan alles komt een einde.” Raar maar waar, die zin gaf me opnieuw een mentale boost. Ik stapte door elke bevoorradingspost om zeker niks te missen qua eten en drinken. Ijs in de pet en ijs achteraan in de nek en hop daar gingen we weer. Het tempo daalde zienderogen. Maar ik moest en zou de finish halen!

Laatste ronde, fuck emotioneel zeg, nog 14 kilometer alles uit dat lijf halen om daarna dat gloriemoment opnieuw te mogen beleven. Ik vond nog even de moed om samen met een andere afziende lotgenoot het liedje “Staying alive te zingen” in hoeverre het nog op zingen leek.

Laatste 2 kilometer, ik doe het opnieuw, ik doe het gewoon opnieuw, ging er door mijn hoofd en ik versnelde automatisch richting de rood-zwarte loper van de finish. Afdraaien tussen het publiek en de meest memorabele woorden die een triatleet maar kan horen “Seppe, YOU ARE AN IRONMAN” horen weerklinken door de boxen. Dat gevoel kan ik nog steeds moeilijk omschrijven. Het doet iets met een mens.

Na veel gezweet, genot en afzien kan ik mij voor een tweede keer Ironman noemen! 30 procent van de de starters haalde de finish niet. Het maakt me stiekem nog iets trotser om deze hell of a day tot een goed einde te hebben gebracht.

Ironman, we meet again in 2024!

Seppe