Over Baskische bikepackers en ironmannen

Juli 2024 is een maand die niet licht zal vergeten worden bij MTV. Vier leden fietsten 1430km naar het Spaanse Baskenland. Daar verschenen tien MTVers aan de start van de Ironman Vitoria Gasteiz. Ward Goethals combineerde beide uitdagingen. Dit is zijn verhaal.

Het hoofd weegt zwaarder dan de benen. Het is de titel van een boek dat een Meetjeslandse ultraloper enkele jaren terug schreef naar aanleiding van zijn voorbereiding en deelname aan de mythische spartathlon. Los van het feit dat ultralopen mij helemaal niets zegt en ik dit persoonlijk eerder een aanslag op ons lichaamsinstrument vind, is de boodschap heel krachtig en bevat hij veel waarheid. Dat is voor mij begin juli nog maar eens bewezen.

2 jaar geleden, na de succesvolle finish in Hawaii, kondigde ik in een podcast met onze lieftallige MTV-motor Joyce officieel aan dat dit een fantastisch orgelpunt was van mijn ‘carrière’ op de lange afstand. Ik had immers het absolute summum bereikt met een podiumplaats in mijn age group op een Ironman, en de daaruitvolgende kwalificatie voor het WK én finish op de legendarische Ali’ Drive. Die beslissing om te stoppen met het lange afstandswerk was eigenlijk al een hele tijd daarvoor genomen wegens aanhoudende rugproblemen en een hardnekkige achillespeesontsteking.

Nadat ik alles nog eens goed had laten bezinken, kwam ik tot de conclusie dat er toch nog een drietal uitdagingen waren op de lange afstand die mij prikkelden. De aard van het beestje zeker? Zelden voldaan, en altijd het onderste uit de sportkan willen halen? Mijn rugproblemen waren ondertussen ook onder controle. Af en toe had ik nog wel een opstoot, maar dit belemmerde mij niet veel bij het sporten. Integendeel, bewegen verbeterde die rugklachten ook dikwijls (als zelfs de reumatoloog dit aanraadt 😊!). Jammer genoeg heeft mijn achillespees toen wel de prijs moeten betalen van 2 ironmans op een paar maanden tijd. Dit zorgde ervoor dat ik realistisch bleef en goed besefte dat deze uitdagingen misschien wel voor altijd op de bucket list zouden blijven hangen.

Dromen van Spanje

Vorig jaar kon ik enkele kortere wedstrijden succesvol afwerken, maar zat ik ook meer dan mij lief was in de lappenmand. Ik probeerde mijn focus dan ook wat te verleggen. Binnen de club waren er een paar leden die twijfelden om eens een Ironman te doen. Met veel plezier heb ik mij dan geëngageerd om met hen op zoek te gaan naar een mooie gezamenlijke wedstrijd, zoveel mogelijk samen duurtrainingen af te werken en tips en tricks te geven waar mogelijk. Dit gaf me ook veel voldoening en energie. Dit samen met het feit dat we met enkelen hadden beslist om met de fiets naar Spanje te rijden om er te gaan supporteren voor de IM, zorgde voor leuke sportvooruitzichten voor 2024. De plannen waren gesmeed, we hadden terug iets om naar uit te kijken!

Toen ik begin dit jaar toch opnieuw wat kon beginnen lopen, was er een stemmetje in mijn hoofd dat zei: waarom zouden we niet proberen eens zot te doen en gewoon alles te combineren? De fietstocht naar Spanje, enkele dagen later de Ironman meedoen en dan ook meteen de eerste van mijn 3 uitdagingen daaraan te koppelen? Ik had nog nooit een ‘snelle’ volledige triatlon kunnen doen, altijd liep er wel iets mis. Ik gaf mezelf nog 1 kans om het er toch eens op te wagen. Dit was zeker geen obsessie, gewoon een leuke en uitdagende missie. In de paasvakantie in Mallorca kreeg ik het fiat van mijn allerliefste vrouwtje en ik schreef me nog last minute in. In het gewone leven ben ik allesbehalve een tegendraads iemand (ja toch 😊?), maar wat betreft het volgen of aanvaarden van alle ‘wetten’ van de trainingsleer in de amateursport, dat is een ander verhaal. Ik was ervan overtuigd dat ik zonder taperen, en met veel kilometers in de benen de dagen voor de wedstrijd, toch in staat moest zijn van een snelle race af te leggen.

Kwaaltjes

Echter, een aantal weken nadat ik mij had ingeschreven voor IM Vitoria Gasteiz, kreeg ik tijdens één van de eerste duurlopen terug last van de achillespees en was het weer gedaan met lopen. Ik had mij ingeschreven voor een drietal wedstrijden, maar moest hier telkens na het fietsen lijdzaam toezien hoe een mogelijke mooie ereplaats in rook opging. Na een bezoek aan de specialist half juni, en een eerste shockwave behandeling, besloot ik ridder of mis te spelen. Na 2 maanden inactiviteit, deed ik eerst enkele rustige loopjes. Nadien liep ik zomaar even 80 kilometer op een week (wellicht een persoonlijk record!) en wonderwel verteerde ik dit behoorlijk goed. Ik was ervan overtuigd: ik ga finishen. Het doel werd wel verlegd van een poging tot snelle race, naar gewoon uitlopen. De laatste 2 weken kon ik niet echt meer lopen, aangezien we met de fiets vertrokken richting het Baskenland.

Sur ma route

De trip naar Spanje was gewoon onbeschrijflijk. Met 3 droomgezellen Joyce, Gino en Maarten werd het een onvergetelijke fietsvakantie. Er werd geen seconde gezaagd of geklaagd, er werd gezeverd en gelachen, af en toe ook wel eens een serieuze babbel geslagen, en met het meegereisde muziekboxje werd er zelfs gedanst op de fiets, zalig! Joyce had alles tot in de puntjes uitgedokterd en op enkele lekke banden na, verliep alles nagenoeg vlekkeloos. De route was heel mooi en verkeersluw, en de verblijven vielen ook in de smaak. Het bier en de wijn vloeiden rijkelijk en het plezier werd er alleen maar groter op 😊. We vierden Gino zijn verjaardag ook in stijl en eindigden met een poppenkastvoorstelling waar Joyce nog altijd nachtmerries van heeft. Enkel het slapen verliep bij mij wat minder vlot, waardoor de vermoeidheid toch wat opspeelde. Maar we deden alles op een gezapig tempo en met voldoende tussenstops, waardoor het lichaam toch relatief ‘fris’ bleef. De laatste 3 dagen splitsten onze wegen en vatte ik alleen met Maarten de laatste 500 km aan, terwijl Gino en Joyce zoals voorzien een rustdag namen. De laatste etappe in de hitte door het Baskenland was wel vrij zwaar: met heel veel stukken van 20% en met 12 kilogram bagage op het achterrek, was het zwoegen om boven te geraken zonder voet aan de grond te zetten. Onvoorstelbaar wat een brutale, steile stukken we hier voor de wielen kregen geschoven!

Basecamp

Uiteindelijk kwamen we op woensdagavond aan in ons basecamp in Leintz Gatzaga, waar we met de club 5 van 7 bungalows bezetten, en dit te midden in een groene oase van rust. Afgesloten van de buitenwereld, toch heel dicht bij de zwemstart en niet te ver van Vitoria, qua uitvalsbasis kon dit wel tellen. Het verblijf was een welgemikt schot in de roos!! Tegen de vrijdagavond kwamen ook Gino en Joyce toe, net als nog wat extra supporters, en waren we klaar om met ons groene leger Vitoria volledig in te palmen op zondag! Iedereen leefde in alle sereniteit naar de wedstrijd toe: veel van de logistieke issues (en dat zijn er wel wat met 30 personen) werden door de supporters voor hun rekening genomen, de rookies werden goed bijgestaan en kregen de laatste tips mee van de anciens. De dagen vlogen voorbij en voor we het goed en wel beseften was het raceday!

Raceday

Dit stuk ga ik kort proberen houden 😊

Zwemmen: ging heel vlot met het wetsuit van Gino. Na 1 u en 1 min kwam ik reeds uit het mooie meer van Landa gekropen. Voor mij een hele goede zwemtijd. Ik nam voldoende tijd in de wissel om mij rustig klaar te maken voor de tijdrit van 180 km. Bij het uitlopen van de wisselzone was er een eerste high five sfeermomentje met enkele groene monstertjes. De max!

Fietsen: we hadden bij de verkenning al gemerkt dat dit een snel parcours zou zijn. Er zitten nog wel wat hoogtemeters in, maar de staat van het wegdek is heel goed en er moet bijna niet gedraaid en gekeerd worden. Tijd om te knallen dus! Maar ook vooral om goed te eten en te drinken, want de temperatuur liep al aardig op tegen het middaguur. Het was nodig om het lichaam regelmatig af te koelen. De wind viel wel nog wat tegen en draaide tijdens de tweede ronde; hier had ik geen rekening mee gehouden. Ik had het dan ook wel gehad na 120 km stoempen (nog 60 tegen de goesting 😊) en was blij dat ik na 5 u en 49 min van het betere beukwerk de fiets kon inruilen voor de loopschoenen. Ook hier terug voldoende tijd genomen in de wisselzone: wisselen van kousen, nog wat insmeren, de handdoek (voor in de nek) lekker nat maken en ik kon beginnen aan het onderdeel van de vele vraagtekens….

Lopen: Gaat mijn achillespees dit kunnen verduren? Houdt mijn kuit het, die deze week plots begon op te spelen? En wat met het gebrek aan loopkilometers? Deze vragen heb ik heel bewust proberen uitschakelen en ik ben gewoon gestart met een positieve mindset. We zien wel waar we uitkomen… Wat volgde was eigenlijk een ware triomftocht. Nog nooit heb ik zo kunnen genieten van een marathon. De sfeer langs het parcours was gewoonweg fenomenaal. Die Basken gaan gewoon uit de bol voor iedereen. De stad is een echte groene long, en met veel parken en schaduw was de warmte nog draaglijk. Je loopt nooit volledig weg uit het centrum en het is geen snel loopparcours met heel wat draaien, keren en U-turns, maar hierdoor is dit ook voor de supporters een ideale wedstrijd. Onze groene armada was overal aanwezig en zorgde voor ongeziene taferelen met rookbommen, confetti, knallende muziek, toeters, bellen,… De hele tijd loop je met een brede glimlach en kippenvel op een roze wolk en wordt de pijn naar de achtergrond verdrongen. Een dafalgan halverwege hielp nog een extra handje om de laatste loodjes te overleven. De finish was alweer een onvergetelijk moment en het gevoel na zo een prestatie is absoluut verslavend: hier raak je nooit aan gewend…

De cijfertjes:

Zwemmen: 1u 1min 18 sec

Fietsen: 4 u 49 min 43 sec

Lopen: 3 u 25 min 25 sec

Eindtijd: 9 u 25 min 39 sec

Conclusie

Tegen alle verwachtingen in ben ik er dus toch in geslaagd om de eerste van mijn drie resterende uitdagingen op de lange afstand te volbrengen. Ik verpulverde mijn besttijd met maar liefst een halfuur. Hoe kan dit?

Het hoofd weegt zwaarder dan de benen.. Hoe is het mogelijk dat je lichaam met zo een beperkte loopvoorbereiding, met 1500 fietskilometers in de benen net voor de wedstrijd, en de laatste 14 dagen elke avond een fles rosé, er toch in slaagt van zoiets te presteren?! Dit vind ik toch een heel interessant vraagstuk. Maar het brengt mij altijd terug bij hetzelfde punt: als het goed zit tussen de oren, kan je echt héééééél veel bereiken. En dan hoor ik altijd stemmen die zeggen: moest jij er eens wat meer voor leven he, dan… Maar jaar na jaar geraak ik er meer van overtuigd dat die levensstijl gewoon niet bij mij past en je moet doen waar je je zelf goed bij voelt. Ik zou niet aarden in zo een ‘professioneel’ kader. Er zijn zoveel amateurs die massa’s geld uitgeven aan materiaal, coaches, diëtisten,…Allemaal gewone werkmensen die er zoveel voor laten en hun hele leven afstemmen in functie van de duursport.

Let op, dit is zeker geen pleidooi tegen coaches, voedingsdeskundigen enz.. Want ik ben ervan overtuigd dat er veel atleten zijn die hier baat bij hebben en hier wel beter van worden! De conclusies van de wetenschap ga ik zeker niet betwisten. En ik heb zelf ook nog een tweetal jaar met een coach gewerkt in mijn eerste jaren, omdat dit een grote stap in het onbekende was en je structuur in de trainingen wil. Maar naast die trainingsschema’s trek ik zelf mijn plan wel. Dat er zoveel amateursporters zijn die proberen te leven als profs, daar heb ik absoluut mijn vragen bij. Dikwijls hoor ik atleten tegen elkaar bezig over hun eet-en levensgewoonten, enkel en alleen om een paar minuten sneller te zijn, en dan word ik soms ongemakkelijk. Dit is toch geen positieve evolutie in de amateursport?! Of zie ik dat verkeerd?! En als zij zich hier goed bij voelen, dan kan ik dat wel begrijpen. Iedereen op zijn manier. Maar ik ben er rotsvast van overtuigd dat er velen zijn die zich daar helemaal niet goed bij voelen en dit allemaal gewoon doen omdat ze zien dat anderen het ook doen. Don’t go with the flow, go your own way 😊!

En akkoord, ik besef ook wel dat ik in mijn geval erfelijk gezegend ben met een (weliswaar frêle) sportlijf met een sterke motor onder de kap. En ik sport veel, heel veel! En ik heb een onvoorstelbare vrouw die mij hierin steunt en meegaat in al die zottigheden! Maar vooral: de manier waarop ik dit doe, voelt goed, heel goed. Trainen in groep (en niet individueel met het powermetertje of andere trainingsparameters), plezier maken in groep, moeilijkere momenten delen met de ploegmaten; triatlon is een echte ploegsport! Als mijn lichaam het toelaat, zal ik deze sport nog lang blijven doen!! En zo niet, blijf ik zeker actief binnen deze sport en kan ik terugkijken op een fantastische periode met de MTV familie.

Misschien moet ik toch maar eens gewoon de tijd nemen om een boek te schrijven over mijn hele triatlonverhaal 😊