Ironman Frankfurt: hotter than hot!

De lijdensweg van Ward tijdens de Ironman van Frankfurt kon u verder op deze website al lezen. Ook Jurrie heeft zijn cavalerietocht in een verslag gegoten. 

5 Juli 3u45, daar was de wekker, de dag des oordeel was aangebroken! Klaarwakker begon ik aan mijn overheerlijk ontbijt, waar ik echt veel moeite moest voor doen om toch een deel binnen te krijgen, met in mijn achterhoofd, ‘geniet ervan, want dit is de enige deftige voeding voor de komende uren’. Enkele ogenblikken later stond ik Ward op te wachten aan de parking van het hotel om ons gezamenlijk, in The A-team stijl te verplaatsen naar Langener Waldsee, de zwemstart! Het was rond 4u45, toen gaf de thermometer al 23° aan, de motivatie was toch al ver zoek! Er was toch een grote onzekerheid, hoe gaat mijn lichaam reageren, is dit eigenlijk wel verantwoord, ga ik de finish wel halen… Wetende dat de dagen voordien, gewoonweg bloedheet waren, en het zelfs niet te doen was om buiten in de schaduw te zitten. Maar goed, we waren nu eenmaal die weg ingeslagen, het weer hebben we toch niet in de hand en als MTV leden gaat moeilijk ook! Eens we aangekomen waren aan de Waldsee deden we de laatste voorbereidingen in de wisselzone aan de fiets en toen was het ongeduldig wachten tot de start. Ward en ik hadden het geluk dat we in de eerste wave mochten starten, vanwege onze sterke prestatie in Bolton. Dit gaf ons wat meer ruimte tijdens het zwemmen. We hadden ook het genoegen om zonder wetsuit te zwemmen, dit zag ik wel zitten, maar was wel benieuwd waar ik ging uitkomen.

Om 6u50 luidde het startschot! We waren vertrokken, na enkele meters woelig zwemmen had ik mijn plaats gevonden, aan de buitenzijde. Ik had vrij snel wat ‘vrije’ ruimte om mijn eigen tempo te zwemmen, behalve aan de keerpunten! Eens halverwege kreeg ik goed watergevoel en had ik een deftig tempo vast. Ik genoot er zelfs van! Na 1u04 kwam ik het water uit gehuppeld, zo fris als een vis en was nog enkele woorden aan het wisselen met een aantal supporters. Ik verschoot van mijn zwemtijd!!

Maar ik wist ook dat dit snel zou gedaan zijn op de fiets. Ik had een soepele wissel en we waren vertrokken op de fiets richting Frankfurt, de 2 lussen. Op de fiets kwam het er vooral op aan om voldoende te drinken, eten en luisteren naar uw lichaam. Ward en ik waren beiden uit ons comfortzone gehaald vanwege de hitte, meer drinken, zout innemen… Allemaal dingen die nieuw waren. Er waren enkele hotspots op het fiets parcours, daar stond er behoorlijk wat volk ons aan te moedigen, waardoor we eventjes vleugeltjes kregen, het was de max! Typische tour de France taferelen! De tijd vloog voorbij op de fiets, een beetje voor halfweg zag ik aan mijn tijd, dat de warmte weinig invloed had op mij. Ik dacht toen bij mijn eigen, ‘als ik nu goed verder doseer, zou ik nog een deftige tijd kunnen behalen’. De hellingen kwamen en gingen voorbij, maar naarmate het einde van het fietsonderdeel naderde, begon ik last te krijgen van de warmte en werd het mentaal en fysiek wel voelbaar. Heb dan eventjes kunnen bekomen, en ik pikte de draad terug op. Ik naderde het einde van het fietsen en had al een tijdje in de mot dat het vlot ging op de fiets, ik heb dit nummer kunnen afsluiten op 5u06, wat ik wederom niet had durven dromen!!!

Ward was nog niet te bespeuren, maar ik zag aan zijn supporters in de wisselzone, dat hij niet veraf was. Uiteindelijk zaten we op dat moment een 2 minuten van elkaar verwijderd, hij had nogmaals een sterk fietsnummer uit de mouw geschud! Ik begon niet te enthousiast aan de marathon, maar aan een tempo die ik de gehele tijd kon volhouden. Had me ook voorgenomen om aan elke bevoorradingspost te stoppen om zeker voldoende vocht op te nemen en af te koelen met ijs! Om een beeld te verkrijgen, er waren 7 bevoorradingen op 10,5km. Dit was zelfs nog te weinig, zo verschrikkelijk heet was het! Naarmate de wedstrijd vorderde werd het slagveld groter en groter, overal zag je mensen afzien! Met Ward en mezelf inclusief, wat was me dat!!! Het was aftellen naar de finish, vooral van kilometer 25 naar 40, ik kon enkel maar aan de woorden denken van mijn ma die riep ‘Nelles heeft zijn eerste tandje gekregen’! De laatste 2 kilometers is puur op adrenaline richting finish als een stoomtrein! Iedereen die ik nog in mijn gezichtsveld zag voor de finish wou ik nog inhalen… Eveneens zag ik ook dat ik onder de 10u ging finishen, dit had ik niet voor mogelijk gehouden! Ik had een marathontijd van 3u38 en een eindtijd van 9u54.

Eens over de meet voelde ik me plots 60 jaar ouder, ik had moeite om deftig te wandelen en recht te blijven! Maar de vrijwilligers stonden direct paraat, echt een super organisatie, die zeer veel moeite heeft gedaan! Toen was het wachten op mijnen kompaan, volgens de info die ik vernam van zijn familie kwam hij er aan. De tijd ging voorbij en ik zag Ward niet verschijnen, Ward had het moeilijk! Enkele ogenblikken later kwam hij over de meet, moe en teleurgesteld, maar toch een straffe prestatie!!!! We hebben beiden de finish overschreden in zo’n omstandigheden!!!

Zonder de hulp van mijn vrouwtje Nathalie was dit alles niet mogelijk geweest, waarvoor vele drank, uuuhm dank!

Jurrie