Ijzeren mannen Jurrie en Ward in Frankfurt

Tropische omstandigheden en een Ironman. Niet de meest evidente combinatie. Jurrie en Ward brachten de Ironman van Frankfurt desondanks tot een goed einde. Dit is het verslag van Ward.

Wat vooraf ging….om eens aan te tonen wat een rollercoaster van emoties nu juist wil zeggen

21 juli 2014: Jurrie en ik zijn nog maar goed en wel gefinished in onze eerste IM in Bolton en het is al beslist dat we er volgend jaar terug één zullen doen, zo hard hebben we genoten. We kiezen uiteindelijk voor Frankfurt om verschillende redenen: dichtbij huis, snel parcours, sterk deelnemersveld, en naar verluidt fantastisch van sfeer. Het was er dat jaar wel warm geweest, rond de 30 graden, maar we waren ervan overtuigd dat dit in 2015 wel een stuk minder zou zijn…

21 juni 2015: nog 2 weken te gaan tot de IM, de zwaarste trainingsweken zitten er net op. Buiten wat kleine kwaaltjes en wat gesukkel met de rug is de voorbereiding heel goed verlopen, zeker de laatste 2 maanden. Het gevoel is super, de vorm ook. Ik loop een stuk vlotter dan vorig jaar en verteer de lange duurlopen ook heel goed. Op een koppeltraining enkele dagen terug liep ik tempo’s waarvan ik zelf niet wist dat ik ze in mij had. Ik zeg stilletjes tegen Sofie dat 5 juli wel eens een toppertje zou kunnen worden…Ik ben er rotsvast van overtuigd dat ik zonder tegenslagen zeker onder die 10 uur duik…

24 juni: bij één van de laatste loopjes schiet er iets in mijn kuit, plots lijkt alles in duigen te zullen vallen. Meteen naar de kiné, positief blijven en veel schietgebedjes doen. Het wordt een twijfelgeval, zoveel is duidelijk. Ondertussen begin ik ook het weer in Frankfurt al eens te bekijken, ze voorspellen 33 graden, pffff, dat zal ook wel beteren zeker… (nou en of het gebeterd is J)

30 juni: een kort looptestje voor de kuit, en jawel: geen last, dus ik zal sowieso starten zondag! Dit voelt aan als een eerste overwinning. Frankfurt here I come! Ondertussen spreken ze al van 35 graden voor zondag…

4 juli: we zijn ondertussen een drietal dagen in Frankfurt, en het besef is er ondertussen wel al gekomen dat dit een heel zware dobber zal worden:

• het zwemmen zal zonder wetsuit gebeuren, voor een mindere zwemmer als ik een serieuze domper. Maar eigenlijk ben ik wel blij, want met pak zou dit niet te doen zijn geweest van de warmte. Ik besef dat dit wellicht het zaligste moment van de dag zal zijn.
• In het hotel krijgen we te horen dat het vorig jaar warm was, maar dat ze dit werkelijk nog nooit hebben meegemaakt. Ze verklaren ons helemaal gek. Ze hadden mij nochtans al veel kunnen helpen door gewoon airco op de kamers te hebben. De nachten zijn echt niet goed en ik word zelfs wakker als ik mij probeer te draaien omdat ik aan mijn kussen plak J
• Op de briefing is gevraagd alle ambities overboord te gooien en gewoon proberen gezond te finishen.

De ambitie om sub 10 uur te gaan had ik al na dag 1 laten varen. Presteren in zo’n hitte is nu eenmaal mijn ding niet. Een toptijd zal dan wel voor een andere keer zijn. Jammer!

5 juli, 12.30 u snachts: nog een dikke 3 uur en de wekker gaat af. Nog geen oog dichtgedaan. Ook Kasper heeft last vd hitte en Sofie neemt hem speciaal mee naar buiten om mij toch een beetje rust te gunnen. Na een halfuur is ze nog steeds niet terug. Ik ga kijken en zie dat ze samen met hem id auto op de parking ligt te ‘slapen’. Op dat moment knakt er iets bij mij. Dit is het mij allemaal niet waard. Op die manier hoeft het niet voor mij. Ik begin ferm te twijfelen over mijn deelname. Maar dit kan ik gewoon niet maken. De hele familie was hier vandaag toegekomen om mij de volgende dag vooruit te schreeuwen. Een deel  hiervan was zelfs met de fiets helemaal vanuit België gekomen en hadden dus ook al ferm afgezien in de hitte. En ik heb hier zelf tenslotte ook maandenlang hard voor gewerkt. Het schreien stond mij nader dan het lachen. Uiteindelijk kruip ik toch terug in mijn bed en slaag ik er nog in een kleine 2 uur te slapen.

Raceday

Om kwart na vier zat ik aan het ontbijt, wezenloos voor mij uit te staren. Gelukkig werkt mijn brein nog niet en stel ik mij niet teveel vragen. Alles op automatische piloot dus. Eten lukt maar matig, maar ik kan toch nog het één en ander binnensteken. Eens we de voeding en drank op de fiets geplaatst hebben, is het nog een uurtje wachten tot de start. Bij de meeste atleten zie je de stress toeslaan en in zowat alle struiken en bosjes worden racekakjes geplaatst. Grappig om te zien. Ik zit zelf meer te vechten tegen de slaap en moet tot vervelens toe gapen. Ik ben er ferm gerust in, de focus die mij al enkele weken scherp houdt is volledig verdwenen. We zien wel…

Jurrie en ik mogen in de eerste wave starten waardoor we maar met 500 man tegelijk de Langener Waldsee moeten inlopen. Ik heb nog nooit zo ver zonder pak gezwommen, en weet niet wat ik hier van moet verwachten. Dit valt uiteindelijk nog heel goed mee. De tijd is natuurlijk een stuk minder, maar ik ben nu eenmaal geen goede zwemmer. Hier ontbreekt het mij zowel aan talent als aan de zin om er extra inspanningen voor te leveren. Na 1 u 12 minuten (voor 4.15 km) kom ik aan wal, amai dit is een stuk beter dan gedacht, een eerste opsteker! Vooral het feit dat ik ook mijn supporters voor de eerste keer zie, geeft me extra moed. Jurrie zwemt een straffe tijd van 1 u 4 min, met pak had dit zeker onder het uur geweest.

Eens op de fiets voel ik meteen dat ik ondanks de vermoeidheid sterke benen heb. Het draait heel soepel en de hartslag zit ook OK. Na de aanloopstrook van ongeveer 13 km richting het centrum van Frankfurt moeten nog 2 ronden van 84 km afgelegd worden. In elke ronde zitten een drietal korte hellingen, maar de stijgingspercentages liggen maar rond de 5-6 %. Peace of cake dus in vergelijking met Bolton. Het is voor de rest een fantastisch mooi en ook snel parcours. Na ronde 1 besef ik dat mijn vooropgestelde fietstijd er ondanks de warmte toch nog zeker inzit. Een tweede opsteker! De tweede ronde loopt nog steeds goed, maar nu begint de zon toch ongenadig hard te schijnen. Het is nog vroeg op de dag, maar ik zie al thermometers die 38 graden aangeven. Af en toe voel je ook dat je echt hete lucht inademt. Ik koel mezelf constant af met water en het drinken, zout opnemen en eten verloopt zoals gepland. Ik moet eerlijk zeggen dat ik al bij al op de fiets van de hitte maar weinig last heb gehad. Na 4 u 59 min kom ik de wisselzone binnen, amai dat ging vlotjes! Een gemiddelde van meer dan 36 en ik voel mijn benen gewoon niet…Een derde opsteker! Zou ik deze extreme omstandigheden dan toch de baas kunnen? Ik begin aan de marathon na 6 u 17 min, een snel rekensommetje leert mij dat een sub 10 uur dan misschien toch nog mogelijk is…Het was ondertussen wel duidelijk dat Jurrie een superdag had. Ik had er stilletjes op gehoopt samen aan de marathon te kunnen beginnen. Achteraf gezien heb ik hem blijkbaar met een dikke minuut gemist.

De start van het lopen ging nog steeds goed. Ik had nergens last en de focus was precies terug van weggeweest. Mijn supporters schreeuwden mij vooruit en liepen zelfs een stuk mee, ook al is dit niet toegelaten J. Om de 2 kilometer was er bevoorrading, telkens goed gedronken en het lijf helemaal verfrist met sponsen en ijs. Ik voelde mij precies even ‘nen echten’. Ik liep 12 km/u, een stukje trager dan ik voorzien had in normale omstandigheden, maar dit was gezien de temperaturen heel logisch. Vanaf het begin van de tweede ronde begon de miserie echter al. Ik kreeg steken in mijn maag en kon van dan af aan niets meer binnenkrijgen, behalve water. Dertig  kilometer  lopen zonder iets van energie, dat gaat gewoon niet. De tweede ronde kon ik nog degelijk joggen, de derde was al meer strompelen en de vierde was helemaal een ramp. Ik weigerde echter te wandelen omdat de supporters mij zo hard bleven steunen. Dit wou ik hen niet aandoen. Ik zag wel aan hun gezichten dat ze bezorgd waren omdat ik haast niet meer reageerde, maar dat was gewoon omdat ik zo een hevige strijd aan het leveren was met mezelf om toch te blijven lopen. Ik telde niet de kilometers, maar de meters af. Ik sleepte me werkelijk van aid station naar aid station. Een verschrikkelijk gevoel gewoon. De laatste 200 meter kon ik het eindelijk allemaal loslaten…Ik was helemaal leeggestreden, de tank was leger dan leeg gewoon…De vermoeidheid, ontgoocheling in mijn marathon, het zien van mijn familie en mijn 2 grote schatten leidden ertoe dat ik na 10 u 39 min in tranen over de meet ben gesukkeld. Maar voor de meet had ik wel nog de kracht om even te lachen en met Kasper te poseren (je mag namelijk met niemand over de meet lopen). Het was duidelijk dat de geest en de benen nog wel wilden, maar die laatste kregen gewoon geen energie meer aangereikt. Jurrie had een ongelooflijk fantastische wedstrijd neergezet en was gefinished in 9 u 54 minuten, niet normaal gewoon, tonnen respect!

De eerste uren na de wedstrijd heerste vooral de ontgoocheling, omdat ik na het fietsen echt nog wel geloofde in een sterke tijd. Mijn benen waren alleszins in absolute topvorm op D-day. Was het nu mijn maag, of toch gewoon de hitte die mij heeft geveld? Of ben ik gewoon oververmoeid aan de start gekomen? Ik weet het niet, feit is dat ik enorm heb afgezien tijdens de marathon. Dat gevoel zou ik liever nooit meer meemaken. Na enkele dagen heeft dit gevoel nu ook wel plaatsgemaakt voor een zekere vorm van fierheid omdat ik toch doorgezet heb, met dank aan die geweldige familie van mij. Misschien moet ik mij er gewoon bij neerleggen dat er echt niet meer inzat en dat deze extreme omstandigheden niet voor mij zijn weggelegd. Frederik Van Lierde zei zelfs dat hij nog nooit zo een zware wedstrijd had meegemaakt, zelfs op Hawaïï niet. De massa opgaves, het constant op en af rijden van ambulances en de snelheid waarmee de brancards werden gevuld, spraken boekdelen. Ik heb de meest memorabele IM van de laatste jaren tot een goed einde gebracht, en zal in de komende jaren nog wel eens bewijzen wat ik in mijn mars heb in normale omstandigheden!! Maar in 2016 ga ik schrikkelen, en wat meer tijd besteden aan die geweldige vrouw en zoon van mij, love u schatties!!!

Dank ook aan allen op het thuisfront voor de leuke SMS’jes en berichtjes via facebook, dat doet deugd!!

Ward G