De Maratona-avonturen van Gian
De Maratona is voor de Italiaanse Dolomieten wat de Marmotte is voor de Franse Alpen. Dé wielerwedstrijd bij uitstek voor wielertoeristen. Giancarlo Rangan slaagde erin om een startticket te bemachtigen… en de weg kwijt te geraken.
1 2 3 start
De lange autorit daags voordien zit nog in de benen, maar kan de goesting om eraan te beginnen geenszins temperen. 4u30 uit de veren om tijdig een 15-tal kilometer van het hotel aan de start te staan. 15.000 fietsers, dat is wel héél veel volk op één hoop. Waar de start voorzien is om 6u30, rijd ik pas om 7u15 de boog door.
Wat volgt is een rollercoaster van hellingen, afdalingen en nog steilere hellingen. Koebellen en alpenhoorns zijn een nieuwe ervaring voor mijn trommelvliezen. Ik laat het me welgevallen.
Mijn Italiaans paspoort zorgt er niet alleen voor dat ik één van de gelukkigen ben die hier mag starten (de plaatsen zijn beperkt), ik krijg zowaar de Italiaanse tricolore op mijn rugnummer als bonus mee.
Vai Vai!
Ik ben nog maar enkele dagen van huis, maar dames die me luidkeels aanmoedigen “Vai, Vai, Giancarlo”. “Bravo” “Forza” , ik laat het me allemaal welgevallen.
55 km. So far so good. Ik neem de tijd om clubgenoot Leen en haar kids te begroeten die aan hun verblijfplaats langs het parcours staan. De kus van Leen bezorgt me een veilig gevoel. Haar vriend Wim en zijn broer rijden hier al 40 minuten voorop.
In een afdaling rijd ik een eerste keer lek. Voor mijn doen gaat de wissel vlot.
Klimmen naar de lange Falzarego top gaat goed. Als eerbetoon aan Pantani neem ik het stuur soms onderaan vast om een tussenversnelling te plaatsen.
Verkeerde afslag
85 km zitten erop. Vriendelijke goedlachse fietsers om me heen. Zegt er eentje doodleuk: “Ook beslist om uiteindelijk de 106km te rijden?” Excuseer. “Wel op km 76 km was er een splitsing”. Ikke dus niet gezien. Het hoogste punt van de Maratona, de passo di Giau zal ik niet zien vandaag. Die zit alleen in het parcours van de 138km.
Dat oriëntatie en focus mijn ding niet zijn, mocht ik al eerder ervaren, maar in dit massa event?
Het doet me herinneren aan:
- die keer dat ik in de triatlon van Knokke samen met Francky De Loose een ronde te vroeg de dijk opreed. Een uitzinnige massa en het gezelschap van Luc Van Lierde deed ons blozen, maar zorgde wel voor ons gelukzalig moment die ze ons nooit meer afpakken.
- die keer dat ik mocht meedoen aan een Italiaans regionaal tijdritkampioenschap. Door een afslag te missen reed ik 10km meer dan de rest.
Ik dacht dat dit me in de herfst van mijn carrière niet meer kon overkomen. Ik vloek en lach tegelijk, maar het plezier om hier te mogen zijn maakt alles relatief.
Doorbijten
Een tweede klapband in een afdaling kan de pret niet meer bederven. Noch de Mûr del Giat (stijging 19%) die het melkzuur van achter de oren je neus injaagt. Het smaakt alsof ik een stuk uit een stalen fietskader heb gebeten.
Ik rij de finishboog door en krijg mijn medaille rond de nek gehangen van Miss Italia 2020. Ze zeggen dat een vrouw die lacht het mooiste is wat er is. En gelijk hebben ze…
Inpakken en wegwezen. Ik wil proberen minstens 500 km te rijden naar een tussenstop huiswaarts.
Gian
in News