Clubweekend in Gérardmer

Er zijn van die momenten die de clubgeschiedenis ingaan. Niet omwille van de resultaten maar omwille van de sfeer. Het clubweekend in Gérardmer is er zo een. Een verslag van Joyce.

En of ik veel bij heb geleerd dit weekend. Nieuwe schunnige gezegdes “Alles uit, behalve het licht”. En nieuwe woorden “overslagpils”. Om maar te zeggen dat het allesbehalve bittere ernst was. Er werd gelachen, gezeverd, gedronken (vooral achteraf), vriendschappen verstevigd en o ja, ook nog een halve triatlon afgewerkt door tien leden.

Zes jaar geleden waren we al eens met MTV in Gérardmer. Onze delegatie was toen dubbel zo groot als nu – onze club was toen ook een pak groter – maar de sfeer was minstens even gezellig. Wat ook hetzelfde was, was het wispelturige weer in de Vogezen. Bij aankomst op vrijdag was het grijs, koud en regenachtig. Op wedstrijddag was het gelukkig zonnig. Maar terwijl in Vlaanderen een Indian summer de thermometer vlot boven de 20 graden duwde, moesten wij het met 16 graden stellen.

De zwemstart is vernieuwd. Aan de overkant van het meer. Geen goeie keuze als je het mij vraagt. De 1600 deelnemers moeten allemaal door één deur om toegelaten te worden tot de startzone, gelegen tussen twee steigers.  Geen rolling start, maar één gezamelijk vertrekmoment. Pure chaos. Als het startschot weerklinkt, word ik bijna platgewalst tegen een steiger. Door de deining van het water zie ik ook de boei aan de overkant niet. De meute volgen dus, wat niet de kortste weg blijkt te zijn achteraf. Maar het zwemmen was zalig. Watertemperatuur 20 graden. Helder water en al na enkele minuten ruimte zat. Ik dacht regelmatig aan duatleet Maurice die pas deze winter zwemlessen had genomen. Een kwarttriatlon was dit jaar al gelukt, maar dit was zijn allereerste halve afstand. Zou hij de zwemlimiet halen? Later zal blijken dat het krap was. Met twee minuten over, kwam Maurice als allerlaatste uit het water. Naar eigen zeggen heeft ie nog nooit zoveel aanmoedigingen gekregen. Wat erna voor hem volgde was één kick. Maurice is een beest op de fiets en kon dus een paar honderden deelnemers inhalen.

Maar bon, eerst zelf het water uit. Ik had me door het frissere weer laten verleiden tot een volledige kledingwissel. Ik wou de koude afdalingen in droge kleren kunnen overleven. Dat tijdsverlies kon me niet schelen. Ik had toch geen eindtijd voor ogen. Ik had ook geen voyeurs voor ogen. Omdat de mannentent overvol was, kwamen heel wat mannen ook de vrouwentent binnen. En het mannetje dat de boel moest bewaken, hield niemand tegen. Voor gêne geen tijd en dus poedelnaakt mijn badpak ruilen voor mijn trisuit. De meeste spullen had ik al klaargelegd, maar toen ik mijn fietsbril nog uit mijn zak wou nemen, bleek die zak al door het mannetje weggenomen. Had die van dichtbij mijn blote kont willen bewonderen? Hoe dan ook, het was onbegonnen werk om mijn zak snel te gaan zoeken tussen honderden identieke ongesorteerde zakken. Gelukkig stond Gian te supporteren vlak na de wisselzone en kon ik hem zijn bril afsnoepen. Ik kon hem goed gebruiken tegen tranende ogen in de afdalingen.

Wat te zeggen over het fietsparcours? Hellingen, bossen en meren passeren in drie identieke rondjes. Het is mogelijk om te genieten als je afziet. Gérardmer biedt echt wel een van de mooiste fietsparcoursen in het triatloncircuit. De eerste helling doet denken aan een col tijdens de Tour de France. Pakken supporters roepen je naar boven. Met toeters en bellen, vlaggen, verkleed, staan ze tot bijna halverwege het asfalt. Een mensenhaag die je mondhoeken vanzelf naar boven doen krullen. Alleen is iemand hier inhalen niet zo evident omdat je weinig ruimte krijgt.

De vrijwilligers onderweg doen hun best om je van nieuw drinken en eten te voorzien. Jammer genoeg was in mijn tweede fietsronde op de meeste plaatsen de energiedrank al op en moest ik het met water stellen. En nog een foutje van de organisatie, op mijn borstnummer staat een Frans vlaggetje in plaats van een Belgisch. Ik word constant in het Frans aangesproken. Ze zullen me wel een boerentrien vinden omdat ik nauwelijks antwoord. Maar om aan hoge hartslag nog een frisse kop te hebben om Frans te brabbelen, dat is te veel gevraagd. Het is ook opletten op de fiets. Soms is het wegdek vrij slecht. En zeker de bochtige afdalingen zijn aan hoge snelheid riskant. In één bocht ligt er eentje in de gracht. En ik zie nog deelnemers met besmeurde of bebloede kleren.

De laatste kilometers van elke ronde zijn bergaf, waardoor je even op adem kan komen voor je aan de afsluitende halve marathon begint. Ook hier drie rondes. Je loopt het hele meer rond, met een ommetje een bos in. Elk rondje schotelt je ook een paar hellingen voor. Niet steil, maar ze maken je het leven toch zuur. De ergste hindernissen zijn de drie houten bruggen die ze op het einde van elke ronde hebben gebouwd. Spektakel voor de toeschouwers? Leedvermaak? Het zijn drie steile gedrochten die voor mijn part geschrapt mogen worden. Als het is om doorgaand verkeer voor de toeschouwers makkelijk te maken, laat hen dan die monsterconstructies uit houten paletten opklauteren. Elke keer was ik bang dat mijn toch al geteisterde patellapees het zou begeven. Eén hindernis vind ik wel mooi gedaan. Er is een lang ponton in het water gelegd waar je in elke ronde over moet lopen. Beetje onstabiel, maar wel leuk, ’t gevoel dat je over water loopt.

De hele tijd heb ik gedoseerd gelopen. Alleen in de bevooradingen stapte ik een paar meter om comfortabel te kunnen drinken. Niet helemaal leeg, maar toch met vermoeide benen loop ik de finishzone binnen om te merken dat zowat de hele club er staat om me toe te schreeuwen. Kippenvel. Zalig. Als ik merk dat ik ook 20 minuten van mijn vorige tijd in Gerardmer heb afgepeuterd, is het daar. Die zalige gloed die zich over je hele lijf verspreidt. Intens triatlongeluk. Hier traint een mens een heel jaar voor.

Even later hoor ik dat alle tien de MTVers die aan dit avontuur zijn begonnen, ook zijn gefinisht. En dat was voor sommigen echt niet evident wegens ziekte of blessures. De onvermoeibare supporters hebben daar zeker hun steentje aan bijgedragen. Merci iedereen. Love you all.

Dank ook aan fotograaf Luc De Smaele die onze atleten prachtig in beeld heeft gebracht.

Meer foto’s vind je trouwens op: album Gérardmer 1

De uitslagen: