Hellegangers in Kasterlee
1 mei. Dan gaan de deuren naar de Hel open. De inschrijvingen voor de zwaarste winterduatlon zorgen voor een ware rush bij atleten. Wij blikken terug op de voorbije Hel van Kasterlee, toen 4 MTVers het vagevuur overleefden. Dit is het verslag van Paz.
Toen ik voor het eerst hoorde van de Hel van Kasterlee sprak me dit aan, het idee om hier eens aan deel te nemen, bleef toch ergens rondhangen in mijn hoofd. De zwaarste winterduatlon ter wereld, dit leek me een ideale wedstrijd om mijn debuut te maken op de lange afstand.
“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan.” Met deze insteek schreef ik me zonder veel nadenken op 1 mei in, er was nog tijd genoeg en 18 december was immers nog ver weg. Ik deed gedurende de zomer de nodige wedstrijden en mijn normale trainingen maar tijdens de clubwedstrijd IM Meetjesland kwam het besef dat een langere wedstrijd toch echt wel iets anders is.
Het was duidelijk dat er meer trainingsuren gemaakt moesten worden. De noodzakelijke lange duurlopen en ritten en koppeltrainingen volgden, evenals groepsritten met onder andere de andere MTV-ers die ook zouden deelnemen aan “De Hel” dit jaar.
Testevents
18 december kwam dichterbij, gedurende de trainingen is gevoel en vertrouwen in een goede afloop van “De Hel” steeds verder gegroeid. De cross-duatlon in Damme was een mooi moment om eens echt testen hoe de conditie was, deze kon ik in een mooie tijd afronden; een goede generale!
Met Maarten en Kurt heb ik het parcours verkend tijdens het MTV-mountainbikeweekend, dit gaf nog meer vertrouwen. Het slechte weer tijdens dit weekend was wel een leermoment, de juiste kledingkeuze zou zeker tijdens “De Hel” een belangrijk element worden.
Het is zover!
Om de ochtend op de wedstrijddag zelf niet te gehaast te moeten starten, boekten we een huisje in de buurt van Kasterlee, waar ook Maarten aansloot de zaterdagavond. Na een goede spaghetti en paar Duvels netjes op tijd in bed, want de volgende ochtend wat het eindelijk zo ver … Klaar voor de Hellegang.
De wekker gezet, op tijd en vooral rustig opstaan, een stevig ontbijt en dan door naar Kasterlee. Ik had er zin in, het gevoel was goed, al was er wel de twijfel en spanningen of de trainingen ook écht voldoende zouden zijn. Suzanne, Lars en Evie (het gezin van Paz, nvdr) waren meegekomen en samen gingen we richting de start, met een gezonde spanning en de nodige zenuwen alles klaargezet en wachten op de start.
Dat het in de hel niet altijd warm hoeft te zijn bleek die dag, met een temperatuur van -8,5 °C. Op het laatste moment nog even snel mijn jas afgeven en nog een groepsfoto met Kurt, Katrijn en Maarten “toen het nog leuk was” en voordat we zouden vertrekken voor wat een lange dag zou worden.
1,2,3 go
Zelf ben ik rustig begonnen om goed op te warmen en later iets te kunnen versnellen, maar ook om te genieten. De omgeving was mooi, de bomen waren wit van de rijp en de zon kwam op terwijl we na ongeveer 6 km het bos indraaiden. Ondanks de lage temperaturen stond er al veel publiek langs het parcours, wat de beleving alleen maar mooier maakte.
Na een 1 uur en 11 minuten was ik terug in de sporthal, hier stonden de eerste MTV-supporters ook al klaar om ons aan te vuren. Bij het binnengaan van de sporthal kwam Kurt alweer naar buiten, hij had het gas tijdens het eerste lopen al een flink stuk opengedraaid! Binnen nam ik even de tijd nemen om wat te eten en om mezelf even om te kleden, met wat extra laagjes kleding, dikke handschoenen en warmteplakkers op mijn sokken kon ik naar buiten om aan de fietsproef te beginnen. Broederlijk liep ik samen met Maarten de sporthal weer uit.
Prachtig fietsparcours
Voor het fietsgedeelte stond er vijf keer een lus van 25 km op het programma. Een mooie combinatie van singletracks, draaien en keren op de technische stukken, een paar klimmetjes en ook wat stukken asfalt. Kortom 125 km genieten! Op veel plekken langs het mountainbikeparcours stonden er mensen in partytenten met vuurkorven, muziek en de nodige drank. Elke ronde werden de aanmoedigingen uitbundiger en gaven me elke keer een boost. Zo mooi wat dit doet aan de ambiance en de beleving van deze wedstrijd!
Dat de kopgroep niet alleen gekomen was voor de sfeer en beleving bleek toen ik halfweg mijn tweede ronde gedubbeld werd door de eerste negen toppers. Met een indrukwekkende hoge snelheid kwamen deze mannen voorbij gevlogen!
Voor mijn gevoel gingen de eerste twee ronden vlot voorbij, op de vaste punten legde ik mezelf op om te blijven eten en drinken. Dat het nog steeds koud was bleek wel toen de sportdrank in mijn bidons na 2,5 ronde volledig bevroren waren. Hoogste tijd voor een stop in de wisselzone, hier stond een hele delegatie MTV supporters/coaches klaar. Met een nieuwe bidon met vloeibare sportdrank en wat aanmoediging, ging ik vlotjes terug op de trappers voor de laatste twee ronden.
Ik begon de benen wel al te voelen in de klimmen, maar het idee dat ik nog maar twee keer moest passeren gaf een goed gevoel. Het aftellen kon beginnen! De tijd ging snel voorbij, weer een ronde, nog een te gaan.
Halverwege de laatste fietsronde kwam het eerste “zware moment”, het werd rustiger langs en op het parcours. Ik voelde de krachten wat minder worden en het werd steeds lastiger mijn tempo te houden. Nog een extra gelletje en een energiereep deden me goed, dus blijven eten! Ik kon snel weer een beter tempo vinden, een paar mensen inhalen en besloot de laatste tien kilometer in een groepje te blijven hangen in plaats van verder te versnellen.
Het laatste technische stukje op de mountainbike ging vlotjes onder aanmoediging van de MTV-crew en na 5 uur en 45 minuten kon mijn fiets aan de kant. Suzanne en de kinderen stonden inmiddels weer tussen de wisselzone en de sporthal, het deed me goed om ze te zien en een high-five te geven!
Deel 3
Tijdens het laatste onderdeel was het verplicht een begeleider mee te nemen, Ward had aangeboden om samen de laatste 30 km af te leggen. Met een Ironman WK-finisher als begeleider moest dit zeker goedkomen. De helm en mijn fietspullen werden in de sporthal achterlaten, omkleden, wat eten en terug naar buiten. Ik hoorde de speaker ondertussen nog omroepen dat Seppe Odeyn op kop lag en binnen 30 minuten zou finishen…
Samen met Ward nog eens door de Hellepoort en de eerste kilometers gingen vlot en ik kon nog een mooi tempo aanhouden. Het was nog steeds koud en het begon langzaam ook terug donker te worden. Inmiddels ontstond er zowel voor ons als achter ons een lint van lichtjes, wat gaf dit een unieke sfeer! Deze 15 kilometer gingen snel voorbij, van kilometer naar kilometer en door regelmatig wat eten en drinken op advies de van coach. Doordat ik her en der nog andere lopers kon “oprapen”, kreeg ik nog meer energie en de kracht om door te gaan!
Na de voorlaatste doortocht onder de hellepoort begon de vermoeidheid toch echt te komen en moest ik het tempo wat laten zakken, iets waar Maarten blijkbaar minder last van had. We waren inmiddels een kleine 9 uur onderweg toen een ontketende Maarten ons inhaalden! We hebben een klein stukje samen gelopen, waarna Maarten en begeleider Bram vertrokken voor ons de duisternis in.
Finish in zicht
Met nog 4 km te gaan kwam het besef dat ik het gewoon echt ging halen, dit gaf een boost om de laatste kilometers nog te kunnen versnellen. De laatste passage door de Hellepoort waren een feit en onder aanmoediging van Suzanne, Lars en Evie kon ik na 10 uur en 5 minuten met een grote glimlach over de rode loper de sporthal in.
Ondanks dat het een op verschillende momenten een zware dag was heb ik van elk moment genoten, van de spanning en twijfel voor de start, het vertrekken bij zonsopkomst, de enorme ambiance lang het parcours, de MTV-hooligans die verspreid langs het parcours te vinden waren, de laatste kilometers lopen in het donker, tot last but not least, de ontlading bij de finish.
Of ik nog eens aan de Hellepoort aanklop? Zeg nooit nooit…
Ook de andere MTVers haalden de finish. Kurt, Maarten en Katrijn.
