Fietsconditie op scherp in de Trois Ballons

Het hoeft niet altijd triatlon te zijn. Vijf MTVers trokken begin juni naar de Trois Ballons, een granfondo in de Vogezen. Dries Van De Veire, schudde – na eindelijk uitgezucht te zijn – volgend verslag uit zijn mouw.

Wat heerlijk om te zien deze week dat de MTV’ers die meededen aan 3 ballons niet het enige wielertalent zijn in België, want met Wout van Aert en Remco Evenepoel wonnen we – zij het op een veel eenvoudiger parcours – toch mooie ritten de voorbije dagen. Wat volgt is het relaas van Gino, Ward, Maarten, Kristof, Dries en Sander (een vriend die Maarten op slinkse wijze had meegenomen als knecht) in de Vogezen.

Weg van de wereld

Les 3 ballons, dat is een wedstrijd over circa 210 kilometer met onderweg een zestal beklimmingen en aankomst op de monsterlijke La Planche des Belles Filles. We hadden met ons sextet een huisje geboekt in Saint-Bresson, een typisch Frans boeregat waar de tijd al even stil leek te staan. Ons verblijf kende wifi noch 4G, waardoor we ons in optimale omstandigheden – lees: zonder gestoord te worden door het thuisfront – konden voorbereiden op de rit van de dag erna.

Ideaal fietsweer

Na een korte nacht was het eindelijk zo ver. De weergoden leken ons alvast gunstig gestemd, want de milde ochtendzon brak langzaam maar zeker door de schapenwolkjes. Nog wat selfies vlak voor de start, en dan eindelijk gas geven. Zoals verwacht schoten Gino en Ward onmiddellijk naar voren, die zouden we niet meer terug zien vóór de finish. Achter hen gaf ook Kristof, die op voorhand al 2 sterren achter zijn naam kreeg door de redactie van Sporza, flink van jetje. Nog iets verderop volgden Maarten – die zijn helper al gauw kwijt speelde – en Dries.

Du pain, du brie et du Maarten

Rond kilometer 40 lag de eerste noemenswaardige beklimming, de col de Chevrères. Vooraf was er enige paniek over de steilte van die col, maar gelukkig beklommen we hem van de lichte kant, waardoor het enkel op het einde een kilometertje stoempen was. Na een steile afdaling en een vrij lang tussenstuk, bereikten we reeds de eerste bevoorrading. Ik was blij toen ik met Maarten eindelijk nog eens iemand van MTV zag. Hij stond op zijn gemak ongeveer zijn vierde stokbroodje met brie naar binnen te werken toen ik hem spotte. Op dat moment was Ward een stuk verderop nog altijd de stenen uit de grond aan het rijden met in zijn wiel Gino en nog een dertigtal anderen. In hun zog was ook Kristof nog altijd bezig aan een prima race.

O nee, weer een sleurhut

Op naar de volgende: de Col d’Oderen is een niemendalletje waar je zelfs na een stilnoct of 5 nog vlot op rijdt, en dan de Grand Ballon, een lange maar vrij lopende klim naar het dak van deze rit, op een hoogte van circa 1350 meter. Op de top lag de 2^de bevoorrading, en dan volgde een lange maar heel mooie afdaling die enigszins werd ontsierd door de vele motards, auto’s en caravans (niet alleen tijdens deze afdaling trouwens).

Paar werkpuntjes

Als Vlaming zijn we tijdens de ritten hier natuurlijk rotverwend, maar iets meer informatie tijdens 3 ballons had gerust gemogen. Zo staat er geen bord aan het begin van een klim met de naam van de col, de gemiddelde steiltegraad, et cetera, toch wel een gemis vonden we allemaal. En nu we toch aan het klagen zijn over onze chauvinistische zuiderburen: ook op gebied van bevoorradingen kunnen ze nog veel leren van ons. Een broodje met vettige brie gaat er – behalve bij Maarten – toch niet zo vlot in, en die ene persoon die telkens de bidons moest volgieten heeft vandaag wellicht nog steeds kramp in zijn armen.

Op papier gaat het beter

Daar waar de eerste 3 cols ronduit spielerei waren, vielen de laatste 3 serieus tegen. Het begon al rond kilometer 140 met de Hundsrück, een korte maar redelijk steile klim. En dan de Ballon d’Alsace. Op internet zag het profiel van de klim er vrij eenvoudig uit, maar in realiteit waren de laatste kilometers pijnlijk steil. Dat merkte je ook aan de collega’s: er werd geen woord meer gezegd, hier en daar begon er al een cyclist over de weg te zwalpen, en eenmaal boven leek bij sommigen het huilen al nader te staan dan het lachen.

Mooie meisjes

Nog eenmaal naar beneden vliegen, een tussenstuk van 15 kilometer en dan was het zover: de gevreesde klim naar La Planche des Belles Filles. Gino zijn dieselmotor begon eindelijk aan te slaan en op de steile stukken voelde hij zich als een vis in het water, met als gevolg dat hij de top bereikte in een formidabele 7u50! Enkele minuten later volgde Ward, en slechts een half uur later Kristof. Puike prestatie dus, al moet gezegd dat hij zijn belofte om nog die 50 kilometer van de finish naar ons huisje te fietsen, niet is nagekomen. Na 8 uur kwamen ook Maarten en mezelve aan de voet van die muur; onderweg had ik al min of meer beslist dat de finish voor mij daar lag, want in de categorie van de zwaargewichten (+90 kilo) is zo’n col geen cadeau. Ik deed nog een schuchtere poging, maar maakte op 5 km van de top rechtsomkeer. Mijn rit zat erop en daar was ik niet rouwig om. Maarten had ondertussen ook al kramp van kop tot teen, maar hij kwam op karakter toch boven in 9u15. Enige tijd later volgde ook Sander.

Pas de haute cuisine

Iedereen was super tevreden; die avond genoten we nog van recuperatiedrankjes van brouwerij Moortgat en kookte Dr. Oetker voor ons, en na een welgekomen nachtrust volgde de terugtocht naar België. Een rit zeker voor herhaling vatbaar (en hiermee bedoel ik 3 ballons, niet de autorit). Au Revoir!