Leeglopen op Alpe d’Huez

Ward, Joyce en Gino zochten het hogerop begin augustus. Zij namen deel aan de Alpe d’Huez Triatlon. Een stevige wedstrijd met 2200m zwemmen, 118km (en meer dan 3000hm) fietsen en 20km lopen. Hieronder het verslag van Ward

Voor 2018 stond er geen ironman op de planning, het was de bedoeling in het voorjaar eens een snelle marathon te proberen lopen, en nadien nog  de halve triatlons in Geraardsbergen en Gérardmer mee te pikken. Deze wedstrijden waren zeker geen doel op zich: het ging mij meer om de beleving en het groepsgebeuren errond. Gestructureerd trainen was niet voor dit jaar: ervoor zorgen dat we een aanvaardbaar niveau haalden, zonder overdreven veel uren te trainen, dat was de boodschap. In februari kwam daar onverwachts nog een hele mooie bij, namelijk de triatlon van Alpe d’Huez! Ik had die altijd al eens willen doen, maar was hem al een paar jaar uit het oog verloren. Toevallig passeerde er reclame op facebook, klikte ik nog eens door en wat bleek….de wedstrijd was zowaar een dag nadat we ons hotel in Zwitserland moesten verlaten! Dit kon ik gewoon niet laten liggen. Ook Joyce en Gino waren meteen te vinden voor deze wedstrijd en zo kwam er toch weer een leuk, sportief vooruitzicht bij. De voorbereiding gebeurde echter wel op de geplande manier: heel gezapig en minder serieus dan voor een Ironman. Maximum 1 keer zwemmen in de week was voldoende, ipv urenlange fietsritten langs de vaart werden het nu eerder sneukeltoeren, met tussenstopjes voor een crèmeken, trappistje, pannekoekske,… Zoals een echt wielertoerist dus!

Zo kwam het dat ik samen met vrouw en kroost daags voor de wedstrijd heel ontspannen bij Gino en Joyce toekwam in ons verblijfje in de Alpen, na een vrij intensieve vakantie in Zwitserland. Ik was nog nooit in de Alpen geweest, en had bijgevolg ook nog nooit Alpe d’Huez opgereden. Maar ik had er wel veel zin in. Aangezien Gino en ik zowel in het zwemmen als het fietsen nagenoeg hetzelfde niveau halen, hoopte ik er wel enigszins op dat we ‘samen’ zouden kunnen fietsen.

De start werd gegeven in de prachtige barrage van Verney, waar het water door de hoge temperaturen van de laatste weken zowaar 18 graden was. Genieten dus! Samen met een 1000 tal andere atleten gingen we omstreeks 9.30 u van start. Het was dan al 27 graden. Ik voelde vrij snel dat het zwemmen niet zo vlot ging, maar dat was geen grote verrassing gezien de magere voorbereiding. Ik kwam na 46’ uit het water, en dat voor 2200 m (dat was toch een pakje meer mijn gedacht ?). Wat een abominabele tijd, maar ik maalde er niet om. Nu kon het koninginnennummer beginnen, 118km fietsen met 3200 hoogtemeters erin verwerkt. Hiervoor was ik naar de Alpen afgezakt. Tot mijn grote verbazing zag ik dat Gino zijn fiets er ook nog stond, en kort na mij kwam ook hij de wisselzone binnen. Even wachten dus, en dan samen de fiets op, zoals voorspeld!

Na 25 km in licht dalende lijn konden we beginnen aan de eerste ‘col’ van de dag: Alpe de Grand Serre. 15 km klimmen aan een gemiddelde van net geen 7 %. Een zalige beklimming in de schaduw, hier parkeerden we reeds een heleboel atleten. Nadien slingerde het parcours heerlijk voort, met fantastische uitzichten. Alle verwachtingen betreffende het fietsparcours werden ruimschoots ingelost. En af en toe een babbeltje kunnen slaan tijdens de wedstrijd, doet ook wonderen. We werden heel goed in de gaten gehouden door de scheidsrechters aangezien ze er constant 2 in hetzelfde pakje in elkaars buurt zagen rijden. Maar ze moesten eens weten hoe faire fietsers wij wel zijn (we fietsen nu eenmaal op hetzelfde niveau)!! Na 75 km, op de tweede serieuze beklimming (col d’Ornon), gaf Gino mij het teken dat het net iets te snel ging voor hem en vanaf dan zijn we elk onze eigen weg gegaan. Boven nog een korte stop, eens goed ingewreven, en dan de afdaling richting de voet van de Alp aangevat. Hier kon de wedstrijd echt beginnen! Het was al snel duidelijk dat de hitte de klim serieus lastig zou maken. Geen enkel stuk schaduw is er op die verdomde berg terug te vinden…Door mij constant af te koelen met water bleef het enigszins draaglijk. De laatste kilometers voelde ik mij stilaan ‘leeg’lopen. Ik had de fout gemaakt enkel vaste voeding mee te nemen op de fiets, en dit kreeg ik niet binnen tijdens de slotklim. Er zijn op deze klim gewoon geen recuperatiestukken. Na net geen 5 u op de fiets reed ik de wisselzone binnen. Een paar minuutjes later kwam ook Gino reeds binnen. We hadden een sprong gemaakt van plaats 500 na het zwemmen, naar respectievelijk plaats 120 en 130 na het fietsen!

Maar vanaf dan was er maar weinig genot meer aan ?. Mijn gellekes die klaar zaten voor het lopen, waren veel te heet en niet meer bruikbaar. Mijn energietank was quasi leeg nog voor de start van het lopen. Het loopparcours had ook meer weg van een trailrun met veel te veel hoogtemeters. Neem daarbij nog de warmte, en het was al vanaf het begin afzien. De eerste ronde kon ik nog overal lopen, de tweede moest ik op 2 stukken al even stappen, en de derde heb ik op meerdere stukken moeten stappen. Mijn lijf verplichtte mij gewoon. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Zelfs tijdens de hittegolf in Frankfurt ben ik altijd blijven ‘lopen’. En toch was dit mentaal veel minder zwaar, ik was naar hier gekomen om mij te amuseren op de fiets en te finishen, en dit ging sowieso lukken. Het dient ook wel gezegd dat het een echt slagveld was; er waren zeker meer stappers dan dat er lopers waren tijdens de laatste ronde ?. De laatste 100 meter nam ik Kasper mee richting finish, die vond het zo cool dat hij gewoon wegliep van mij, gelukkig hield hij nog even in zodat we samen over de meet konden lopen. Dit waren zeker mijn snelste meters van het looponderdeel ?. Uiteindelijk moest ik nog 30 plaatsen toegeven in het lopen, en eindigde ik op de 150^ste plaats na 8 u 3 min. Na een halfuurtje uitblazen, pootje baden en veel drinken in de recovery zone, was ik weer helemaal in orde. Wat een super ervaring zeg! Highly recommended!!

Gino en Joyce finishten niet, net zoals 25% van het deelnemersveld!! Gino had, zoals verwacht, teveel last van zijn knie en hield het na 1 ronde lopen voor bekeken. Moest hij kunnen lopen, hij zou hoge ogen kunnen gooien in zijn leeftijdscategorie. Joyce kwam net na de tijdslimiet van het fietsen binnen en mocht niet meer starten aan het lopen (ik denk dat dit voor haar knieën ook wel het beste was, want dit parcours is niet weggelegd voor gevoelige knieën, amai).

Savonds hebben we hier (voor de verandering) nen goeien op gedronken in ons gezellig verblijf Les 2 M. Het is altijd superleuk vertoeven in het gezelschap van die 2 oudjes ? Ik kijk al uit naar part 3 in Klagenfurt volgende zomer!!!

Btw, traag lopen heeft ook zijn voordelen: ik ben nog nooit zo snel gerecupereerd na een wedstrijd van dit kaliber, 2 dagen later zou ik alweer een wedstrijd gedaan hebben ?

Conclusie van het seizoen tot nu toe: de snelle marathon is goed gelukt in Parijs, de halve van Geraardsbergen viel ook goed mee, en Alpe d’Huez was een mega ervaring! En dat allemaal zonder een gespannen boog ?Nu enkel nog Gerardmer met de club binnen een paar weken en de zomer zit er weeral op!