2 MTVers overleven de Hel van Kasterlee

De Hel van Kasterlee. Zowat de zwaarste duatlon in onze buurt. De Hel, dat is 15km lopen, 105km ploeteren op de mountainbike en nog eens 30km lopen. Vorige zondag brachten twee sterke beren van MTV de Hel van Kasterlee tot een goed einde. Piet Van Ruyskensvelde (9h00) en Maarten De Reu (8h53). Maarten perste nog een restje energie uit zijn lijf voor een leuk verslag:

Liever snel door de hel dan traag door de hemel.

Zondagochtend, de wekker om vijf uur, vroeg opstaan voor een dag die behoorlijk lang beloofde te worden, altijd lastig. Maar als ik de slaperigheid uit de ogen had gewreven, had ik er toch zin in. Na een goede voorbereiding (hier en daar wat last van knieën en enkel, maar zonder veel erg) en een weekje zonder sport, kriebelde het toch om het bloed nog eens te laten stromen. Dus, snel de auto in en naar Kasterlee. Onderweg nog zoveel mogelijk proberen eten en drinken, om de tank goed te vullen.
Het was er al gezellig druk en zoals voorspeld behoorlijk warm. Toch maar voor de lange loopbroek gekozen. Ondertussen de normale routine van wisselzone klaarzetten, in- en uitgang verkennen en sanitair bezoeken.
Voor ik het wist stond ik klaar aan de ‘poort van de hel’ om de wedstrijd te beginnen. Een paar vuurpijlen en het startschot later waren we weg. Doordat mijn stuurvaardigheid met de mtb niet zo goed is, en ik een mooie marathontijd had gelopen in m’n voorbereiding, was het plan om vooral in te zetten op het loopgedeelte en wat te sparen op de fiets. Ik was duidelijk niet de enige met dat idee, want van in het begin legde iedereen er al de pees op. Op een stratenloop wordt niet veel sneller gelopen. Terwijl het langzaam licht werd hield ik het tempo ook hoog, zonder echt in het rood te gaan.
Voor ik het wist stond ik terug in Kasterlee, klaar om te wisselen. Ik had mijn plekje zowat ingericht als een halve dressing en kon kiezen uit het hele kledij spectrum. Tijdens het lopen had ik beslist om toch voor de korte broek te gaan, met de zon op zou het enkel warmer worden. De goeie keuze voor dit droog lenteweertje.
Volgend item op de lijst: fietsen. Meteen na de start doken we het bos achter de sporthal in. Dit betekende enkele nijdige heuveltjes en korte bochtjes, niet mijn specialiteit maar wel leuk. Het bos terug uit voor enkele langere rechte stukken waar ik wat tempo kon maken. Tot de volgende hindernis tenminste, namelijk een maisveld waar we dwars over moesten. Met andere woorden modder waar je 10cm in zakt en gemakkelijk in vast rijdt. De meeste deelnemers stapten daar dan ook gewoon af, om sneller, te voet, de oversteek te maken. Geen schande, want ook duathlon-icoon Rob Woestenborghs zag ik te voet door het veld baggeren. Daarna liep het parkoers verder van de ene technische strook waar je door diepe plassen moest naar de andere zandweg waar de wind wel eens vervelend kon doen. Gelukkig waren er ook enkele asfaltstukjes waar ik wat kon recupereren en eten. Al bij al een heel mooie en afwisselende ronde, die zeker en vast ook in een toertocht zou passen.
We moesten de lus vijf maal doen, met als voordeel dat je na een aantal keer wel wist waar je best kon rijden, en waar te eten en te drinken. Zoals verwacht vloog de ene na de andere atleet me voorbij in de eerste ronden, gelukkig verloor ik tegen de derde ronde al wat minder plaatsen, en begon ik steeds meer dezelfde fietsers te zien. Ook de benen begonnen toch al snel wat vermoeid te voelen, geen goed teken, aangezien het eigenlijk nog moest beginnen. Daarom was ik toch wat blij dat ik na 5 uurtjes m’n fiets kon afgeven en de sportschoenen aantrekken.
De inhaalrace kon beginnen. Al de eerste kilometer verdwenen de zware benen weer en was het gevoel ronduit goed. Ik kon nog voor het donker binnen zijn. Ik legde mezelf een maximumsnelheid op van 12 p/u om niet al te zot te doen. En dat ging goed, ik had het gevoel dit nog uren te kunnen volhouden. De ene na de andere loper kwam in mijn vizier, haalde ik gestaag in en stak ik voorbij. Welgeteld één atleet liep mij nog voorbij in de eerste ronde van 15km.
Voor de tweede ronde rekende ik op nog wel wat verval maar ik wilde mijn tempo zo lang mogelijk aanhouden. Maar in plaats van langzaam moe te worden en te vertragen kwam daar nogal plots op 10km van het einde de man met de hamer uit de struiken gesprongen en begon de hel pas echt. Waarschijnlijk te lang gewacht met nog iets eten en nu was het te laat. Het vervolg was stoppen bij elke bevoorrading, zoveel mogelijk drinken en eten en dan stappen-lopen-stappen om het voedsel te proberen verteren want ook de maag heeft energie nodig. De goede strategie zo bleek, want in de laatste helft lukte het toch weer om wat kilometers aan een stuk te lopen.
En dan eindelijk de kers op de taart, na bij zonsopgang te zijn vertrokken, liep ik nu bij zonsondergang de sporthal in om te finishen en om met een voldaan en tevreden gevoel te genieten van een lekkere pannenkoek en een toffe ervaring. De voldoening van een grote uitdaging.

Kortom, een prachtige en goed georganiseerde wedstrijd. In snel, ‘zomers’ weer (de winnaar, Seppe Odeyn, liep zelfs een nieuw parkoersrecord). Een echte aanrader!

Ook mag ik niet vergeten om MTV-collega Piet Van Ruyskensvelde te vermelden, die een prachtige tijd liep van precies 9u en 8e (!) werd in zijn categorie.

groeten, Maarten

Alle uitslagen klik hier